Vandaag is de dag dat we de duiven  mee hebben op onze allereerste vlucht! Vrijdagavond is Samantha met de manden in de bakfiets de duiven gaan inkorven voor de eerste oefenvlucht vanuit Tessenderlo, voor ons een goeie 80 km.

De eerste dag dat we echt serieus gaan zien welke duiven wat kunnen. We zijn benieuwd!
17 zijn er mee, hopen dat ze allemaal weer veilig thuiskomen!

Update 12:30:
De lossing was om 10:00 uur. De eerste duiven waren terug om 11:15 uur. Op dit moment is de stand 12 thuis van de 17. Valt al niet tegen voor een eerste vlucht, een eerste ervaring met een nacht in de mand en vervoer. ?

Update 15:45:
In de afgelopen uren nog 1 duif thuisgekomen. Er zijn er nog 4 ergens onderweg. We hopen maar dat die nog nakomen. Het zijn overnachters dus we houden hoop?!

Update 20:10:
Tegen vijven kwamen er nog twee terug. We gaan er maar vanuit dat de laatste 2 morgen weer hun eigen hok terug vinden.
Voor een eerste keer na een nacht mand en een wat grotere lossing met tegenwind naar huis is een aardige ervaring die ze op hebben gedaan.
Al met al niet onaardig gegaan, op naar volgende week!

Update 30 maart:
Maandag na de vlucht telefoon uit Weert: 1 van de twee achtergebleven duiven was in Weert blijven steken. Direct opgehaald dus 16 van de 17 thuis.
Donderdag na de vlucht telefoon uit Dinxperlo: De andere achtergebleven duif was wat te ver gevlogen en dus in Dinxperlo geland.
Deze gaan we ook ophalen natuurlijk.

Positieve ervaring na alle verdwenen duiven van vorig jaar: Na de eerste vlucht 2 uit 2 achtergebleven duiven gemeld!
Laten we afspreken dat we allen gewoon alle duiven die opgevangen worden meldt bij de eigenaar/bond/Facebook/duivenmarktplaats!

Melders bedankt!!!

Schreef ik mijn vorige blog nog dat onze duiven de roofvogel steeds te snel af waren? Ik had m’n mond moeten houden. Of m’n vingers van mijn toetsenbord, zo je wilt…

Gisteren hadden we onze groep weer buiten  en na verloop van tijd was bijna de hele groep binnen. “Natuurlijk” hadden we ze wel zien ruziën met de vijand, maar het leek erop dat ze hem te snel af waren. Omdat we er 2 misten, kregen we het toch een beetje benauwd. Na een klein uur viel de eerste op de klep en weer een uur later de tweede. En die zag er niet al te best uit. Zijn borst lag helemaal open, aan de flank was helemaal opengereten en ook aan de onderkant zat een groot gat. (Ik zal de lelijke woorden weglaten) 

Met alles wat ik in huis had heb ik getracht de wonden schoon te spoelen om te kijken of ik het kon hechten, dan wel lijmen, maar helaas. Dit was echt niet meer te redden… 

Even later ging Erik het hok op om het hok dicht te maken en ineens hoorde ik mijn naam. Gevolgd met: “Nog een! Maar niet zo erg lijkt het.” Tot hij de doffer van zijn buik hield en het voer op de grond viel. Een gat van 3 cm doorsnee in de krop. Door en door. In de flank een gat en ook de buik weer. Dat ‘niet zo erg’ hebben we snel teruggenomen…. Ook hier gekeken of het te redden was. Nog met Pap overleg gepleegd, maar &@^$&@* dit waren erg 2 op 1 dag… 

Feit is wel dat beide doffers zwaargewond en wel hun weg naar huis vonden! Karakter! En hoe! Maar verdorie. Wat zijn we boos op die stomme roofvogel en wat kunnen we er niks tegen doen. Het is de natuur zeggen ze dan… 

Als jullie hier al eerder hebben gelezen, kennen jullie wellicht het verhaal van de legnood van de duivin van Frosty. Of legnood? Ze had 6 dagen tussen het 1e en 2e ei en dat resulteerde dus ook in een bevrucht en onbevrucht ei. Deze eerste ronde leerde ons veel over de anatomie van de duif, hoe te handelen als er een ei niet uit wilden, waar evt glijmiddel in moest en Mijn God wat heb ik meegeleefd met de duivin tijdens de 6 dagen bevalling voor dat 2e ei. Nadat we haar een kunstei gaven en haar dus enigszins voor gek hielden, ging ze ineens een 2e ei leggen. Ze kreeg letterlijk rust in haar lijfje. 

Maar nu was het tijd voor ronde 2. En 3 dagen geleden vond ik haar 1e ei voorin de kooi. Buiten de kom. Een heel smal eitje wat vermoedelijk voor een minder heftige bevalling had gezorgd dan vorige keer. Maarja, het 2e ei moest ook dus Erik en vreesden als met grote vrezen en gisteren liepen we regelmatig om beurten bij haar binnen.

Frappant genoeg waren we gisteren allebei bij haar toen we beiden overtuigd waren dat het ‘moment supreme’ niet lang meer op zich kon laten wachten. En inderdaad. Ze wierp haar staart omhoog en we hoorden een luide PLOK….

Erik en ik keken elkaar aan. “Shit! Ze heeft t ei buiten de kom gelegd! Maar ze heeft gelegd! Als t ei maar heel is!” Deur open en ja hoor. Daar lag t ei. Achter kom. Met een deuk. Snel het ei gepakt, onder de duivin gelegd, Mama een aai gegeven en met de woorden “Nagellak wellicht?” liep ik naar binnen om Pap te bellen.

Pap zijn reactie was: “Heb je nagellak in huis?” Dus daar ging ik dan. Een ei nagellakken. En nu is het afwachten geblazen. Richt de nagellak schade aan aan het jong of is het vlies aan de binnenzijde sterk genoeg om het eventueel ontwikkelende jong te beschermen? Zijn de eieren wel bevrucht? Waarom is het ene ei zo klein en het andere ei zo groot? Waarom legt ze ze beide BUITEN de kom?

Maar ze HEEFT gelegd en verklaar me voor gek maar ik ben zo trots op haar! Deze duivin hebben we dan te leen, maar ze heeft zo’n bijzondere plek in mijn hart! Ons vechtertje! ♡

Jullie lazen wellicht het verhaal van de pittige ‘bevalling’ van de nieuwe duivin van Frosty. Maar het ene jong wat ze samen hebben is werkelijk een plaatje! 

We hebben het jong “Lucky 7” genoemd. 

Of eigenlijk een “woord van dank” aan de heren duivenmelkers die ervoor hebben gezorgd dat wij momenteel de duiven op het hok hebben zitten die er zitten. 

Zonder namen te noemen, ze weten zelf wel dat ze het zijn ;-), willen we hen enorm bedanken. Het geeft ons de kans om, in theorie in ieder geval, een goede basis te leggen voor de duivensport. Als het gaat om de juiste duiven zou dat dankzij jullie moeten lukken! 

Nu ligt de bal bij ons. Wij geven ze de verzorging, de liefde en de beweging die ze nodig hebben. En hopelijk laten ze zien wat ze in hun mars hebben. Wij genieten er nu in ieder geval al elke dag van! 

1000 maal dank! Zonder jullie was het voor ons echt onmogelijk geweest!

In mijn vorige blog lazen jullie (misschien) al over de duivin die moeite had met leggen. Dit was voor ons zowel een schrikmomentje alsook een moment waarop we heel veel geleerd hebben. Geleerd over de anatomie van de duif op zich, maar ook over hoe sterk een duif is. Hoe een duif zich overgeeft aan zijn baas op het moment dat het “nodig” is.

De duivin is een duivin uit 2013. Een duivin met eigenlijk nooit legproblemen in haar verleden, maar ze hadden dan ook als weduwduivin gezeten dus leggen deed ze prima. Jongen grootbrengen was er nog niet echt van gekomen.

Op 26 juni legde ze haar 1e ei. Niet zoals je overal leest rond 18uur, maar een stuk later op de avond. Hier hebben we in eerste instantie nog niks achter gezocht. En toen kwam 28 juni. En 29 juni. De 3e dag zonder ei. Inmiddels had ik contact gezocht met Martijn Oomen om wat tips in te winnen en met de eigenaar van de duivin (geleende duivin) om wat meer van haar geschiedenis te weten te komen.

Tips waren: Masseren, slaolie of glijmiddel in haar cloaca spuiten en masseren en afwachten. 

Voor dat inspuiten van die cloaca was toch wel wat anatomiekennis nodig dus Google was mijn beste vriend! Nadat ik dat goed helder had, kon ik t glijmiddel op de juiste manier inbrengen. De duivin was zo lief en liet alles gebeuren. Helaas zonder effect. Het glijmiddel heb ik de dag erna weer herhaald maar wederom zonder effect. 

De duivin bleef echter duidelijk een “Ik wil mijn ei kwijt”-houding behouden, dat wij een beetje ten einde raad raakten. Frosty nam het broeden heel serieus en was heel lief voor zijn duivin, maar wij zagen dat ze het zwaar had.

Op dag 4 hebben we, als test, een kunstei in het nest gelegd. Om de duivin te foppen? Het gevoel of het idee te geven dat ze gelegd had en zo tot rust kwam? Gek genoeg leek het te werken. Ze ging meebroeden en knapte een klein beetje op. De “leghouding” nam iets af en ze ging weer eten. Dag 5 volgde en dag 6 kwam ook en toen we op de avond van dag 6 wilden kijken of het ei bevrucht was troffen we een grote verrassing aan. EEN TWEEDE EI! Ze had alsnog gelegd! De theorie dat ze tot rust zou komen had gewerkt. 

Omdat er natuurlijk een heel groot verschil zat tussen beide eieren, was het geen optie dat dit ei zou blijven liggen. We hebben getracht het om te leggen naar een ander broedkoppel, maar na een ruime week bleek het niet bevrucht. Geen punt ook. Wij zijn blij dat de duivin het ei gelegd heeft en ze het heeft overleefd en voor mij is ze echt de taaiste duivin die we momenteel op het hok hebben. Mijn kanjer! 

Het jong is momenteel 3 dagen oud en wat de duivin vanaf hier ook moge doen. Voor mij kan ze niet meer stuk! ♡

Lang niet geschreven. Heel veel gebeurd op ons hok. We zijn wat dierbare duifjes kwijt, maar beseffen ons ook dat we niet mogen klagen als we de verliezen op andere hokken zien en horen.

Tegenover de verliezen staan ook een paar prachtige aanwinsten van liefhebbers uit diverse uithoeken uit Nederland waarmee we hopen een prachtig duiven bestand te kunnen uitbouwen. 

Deze blog ga ik er nog niet teveel aan uitwijden. Alleen aan het verlies van onze Miss Bueno. Met de jonge duiven kwam ze uit en heel even leek het dat ze bleef. Maar helaas. We hopen nog elke dag dat we een telefoontje krijgen of een mailtje, maar zelfs een mail naar de verkoper van origine leverde geen respons… Helaas.

Frosty heeft een paar dagen alleen gezeten en was duidelijk uit zijn doen. Tot we de kans kregen om een duivin te lenen. Een Aarden-duiven met in haar afstamming wat “van hetzelfde” als Frosty. Als je ze zo met hun drietjes op het nest ziet zitten zijn ze toch prachtig samen! (Ja met 3, slechts 1 ei bevrucht, want Mama had het heel zwaar met leggen. Voor ons is ze niets minder waard! Een knokkertje en wij zijn beretrots en ze is zo’n lieve Mama nu!♡)

We gaan jullie snel op de hoogte brengen van onze aanwinsten, verliezen. Leerpunten. En wie weet kunnen we jullie nog wel tips geven lol.

Groetjes Samantha en Erik