In het vorige blogje vertelden we dat het echt ging beginnen, een eerste oefenvlucht met de “grote” wagen.
Wegens slechte weersomstandigheden is de wagen helaas terug moeten komen naar de Nederlandse grens alwaar de duiven alsnog gelost zijn. Toch nog een 60 Km voor ons.

De resultaten zijn niet alleszeggend maar een goed verloop kenden we niet echt.

De eerste duif die aankwam in 42 minuten tijd was van onze “rivaal op eigen erf”, onze dochter. Van de 3 vluchten tot en met vandaag had zij toch 2 van de 3 maal de eerste van het hok, 2 minuten later gevolgd door een duif van ons.

De rest kwam druppelsgewijs binnen en de laatste 2 kwamen de volgende dag. 1 is er helaas achter gebleven.

Al met al toch niet ontevreden, op naar de volgende oefenvlucht!

April 2021, de eerste africhtingen tot 80 Km, zelf en met de vereniging zijn, met wisselend verloop, alweer achter de rug. Vandaag dan toch de inmanding voor eerste oefenvlucht met de “grote” wagen van de afdeling naar Bierges, zo’n 130 Km.

Er gaan 9 oude en 1 jaarling van ons mee. Van onze dochter zijn er 5 Ladies League jaarlingen mee. We gaan zien wat het seizoen gaat brengen!

Daar gaan ze dan!

In de duivenwereld bij vrijwel iedereen wel bekend. De blauwe stofjas. Zeker de vroegere generatie stapt er elke dag mee op het hok en ik, als 39-jarige, ben ermee opgegroeid in de duivensport.

Zelf hangt er bij ons geen stofjas klaar om het hok op te gaan, maar het is eigenlijk wel een stukje duivensport wat niet weg te denken is. De stofjas, de sloffen, het klokje vroeger en tegenwoordig de module.

Eigenlijk is die blauwe stofjas (soms de beige) een onderdeel geworden van het grijze imago wat onze duivensport toch heeft. Zelf merkte ik het toen ik anderhalve week geleden begon op een nieuwe werkplek. “Duivenmelker? Jij? Dat is toch iets voor oude grijze mannetjes?”

Mwah, ik ben nog niet oud en grijs en voor mannetje ben ik toch echt afgekeurd ;-). Maarja, deels klopt het natuurlijk. Ik heb mn lobby meteen ingezet om onze mooie hobby in een mooier, moderner jasje te gieten. Maar die stofjas die krijg ik er niet vanaf. Die zit er omheen, hoe ik mn best ook doe. En ook dan merk ik dat de media onze sport geen goed doet. “1,3 miljoen voor een duif! Dan doe mij ook maar n duif!”

Was t maar zo’n feest ;-).

Op mn 3e werkdag verkocht ik n blauwe stofjas. De beste man was geen duivenmelker, maar mijn gedachten dwaalden wel even af. Niet naar onze collega-melkers in de club (al hebben we een flink aantal stofjas-dragers), maar naar mn eigen vader die wel steevast t hok opgaat in zn blauwe stofjas en naar mn Opa vroeger. Altijd in stofjas.

Misschien is het tijd voor een duivenmelkers-starterspack. Bij aanmelding krijg je de stofjas, met sloffen. Module zelf te regelen. Maar dan wel ook n stofjas in damesmodel. ;-).

Joh, beloftes moet ik niet doen, met m’n: “Meer over seizoen 2020 volgt.” Misschien ooit nog. Maar voor nu zijn we al begonnen aan 2021 en hebben we de eerste duiven al gekoppeld.

Hoewel we afgelopen jaar het nieuwe hok bouwden met de intentie om in de schuur niet meer te kweken, zijn we onze kweek toch gestart in de schuur. Waarom? Nu wisten we zeker dat de koppels niet ernaast zouden flapperen. ;-). En aangezien ze in een kweekbak van 1×0,80 zitten is de ruimte per koppel nu ook niet zo beperkt. 4 Koppels hebben we nu in de schuur zitten en 3 koppels op het hok.

Huh? Toch ook op het hok denk je misschien? Ja, klopt. De duiven die afgelopen jaar in de schuur zaten zijn vastzitters (Sammy, Papalene, Mamalene en Jeroentje (laatste 3 van Kluinhaar) en die hopen we nu uit te kunnen wennen. Dus die mogen op het hok koppelen. Als die misflapperen is dat niet erg.

Sammy is op haar maatje Kees gekoppeld. En die van Kluinhaar hebben een duivin erbij en zijn ook gekoppeld. Als er jongen liggen gaan we de grote, grote gok wagen.

Uiteindelijk hebben we dan alleen ons Pieteke (van een clublid) nog als vastzitter en Jan (Valk). Liever 2, dan een hele hoop. T geeft je een hoop vrijheid op t hok als je niet meer alles vast hoeft te houden en t is veel beter voor de duifjes. Vinden wij. ;-).

*Note: Ja, de hokjes moesten eigenlijk ff schoon. Sorry!

Seizoen 2020 mag toch wel de boeken in als een historisch seizoen. Helaas niet wat resultaten betreft, al zijn we niet ontevreden, maar toch zeker wel wat de start, het verloop, de manier van inkorven en sowieso qua jaar.

Het kán niemand ontgaan zijn dit jaar. Corona. Ineens lag een heel land stil. Of eigenlijk lag vrijwel de hele wereld stil. En het zou toch wel heel vreemd zijn geweest als de duivensport gewoon vrolijk door zou zijn gegaan. Grenzen werden gesloten en men kon niet meer dan duifjes loslaten en zelf een beetje africhten. En als je dan, net als wij, relatief gezien dicht tegen de Belgische grens aan woonde was je toch wel lichtelijk de pineut. Want die grens mochten we niet over. Ook niet met de duiven.

Gelukkig zat men bij de NPO niet stil en was de Corona-werkgroep volop aan de slag met tig protocollen om maar te zorgen dat, zodra we móchten, we ook konden! En zo geschiedde! Er kwam een protocol en met een berg aan regeltjes werd het verenigingslokaal in orde gemaakt en konden we van start.

Wat was het gek. Duivenmelken was er niet bij, want iedereen moest op een eigen tijdstip komen, de horeca was gesloten, men moest wachten in de eigen auto en meer van dat al. En in het prille begin was het zelfs dat we niet in België mochten lossen, dus van Gronsveld (80 km) maakten we meteen de sprong naar Vervins (240 km). Ervaren duiven hadden daar geen moeite mee, maar voor de jonge, onervaren duiven bleek dit toch een stap te ver.

Nu, terugkijkend, hebben we veel geleerd van dit seizoen. Minder vluchten was voor ons, als kleine melker, erg fijn. Zo laat in het seizoen beginnen dan weer niet, want we hebben geen overnachtvlucht kunnen spelen door de rui. We hebben ook geleerd dat nachten mand ook meetellen voor een jonge duif aan “inspanning”, want een jonge duif leert ook hiervan.Te snel hierna de mand weer in kost veren.

We hopen dat we alles wat we in 2020 hebben geleerd mee mogen nemen naar 2021. En dat we in 2021 een rustiger, fijner en beter seizoen mogen spelen. Met meer ervaring, meer ervaren duiven en vooral meer duivenmelken. We hoeven niet elke week te melken, maar af en toe een gezellig praatje is toch wel fijn.

Meer over seizoen 2020 volgt! Want in de stille weken hebben we zeker niet stil gezeten!

Begin van dit jaar, nog voordat de gekte begon, besloot Larissa dat ze ook  met duiven wilde begonnen. Onder haar eigen naam.
Nu was er sowieso al noodzaak om een hokje bij te bouwen, maar nu werd die noodzaak natuurlijk alleen maar groter. Maarja,op welk moment bouw je een hok? Middenin het seizoen is daar zeker het moment niet voor.

En toen kwam corona en kwam alles stil te liggen, maar kwam er wel prachtig weer. Dus grepen we de kans aan om in die stille periode te gaan bouwen. Van helemaal niks, naar een hok. Kleiner dan we al hadden staan, maar groot genoeg om in ieder geval de jonge duiven de ruimte te geven.
En wat is het een prachtig hok geworden en wat zijn de duifjes er heerlijk op hun plek!

Inmiddels is het november en we kijken echt tevreden terug op een goed jaar. Althans, met de jarige en oude duiven.
Met de jonge duiven gaat het elk jaar toch een beetje lala en we hebben na die 3 jaar nog steeds niet helemaal door waar dat in zit.

We zijn begonnen met een mooi aantal jonge duiven. Raakten er een aantal kwijt, hebben er een behoorlijk aantal opgehaald, omdat ze gemeld werden en uiteindelijk zijn we na de 1e late vlucht gestopt met de vluchten, omdat we er weer flink wat kwijt raakten en de week erna bleek dat de laten die we nog hadden zitten ziek bleken te zijn. Dan is het seizoen ook in één klap over.

Maar we hebben ook geleerd dat de ramen open veel beter is, want op die ene periode ziekte aan het einde van het jaar, zijn ze de rest van het jaar volkomen gezond geweest. Geen snotje, geen niesje. Helemaal niks. En dan mag je je als duivenmelkers toch gelukkig prijzen!

En met ook nog her en der een leuk prijsje en onze Bergerac-duif als klap op de vuurpijl, kijken we, zoals gezegd, echt tevreden terug.

Seizoen 2020 gaat over een aantal weken qua voorbereiding starten. Gaan we dingen anders doen? Zeker. We willen een rennetje voor de duiven, zodat we geen echte vastzitters meer hebben en alle duiven uit de garage kunnen. En als t even kan willen we vrijwel alle duiven uitwennen.
Wat we zeker niet veranderen is ons hart voor de duiven.
Onze Spooky, de witte met de gebroken vleugel, mag lekker blijven rondwandelen door de tuin. “Piep”, de scheve duif die echt nooit  een platte prijs zal gaan vliegen, mag haar rondjes vliegen en lekker knuffelen met Nyntha. En wat men ook vindt van het feit dat wij wellicht duiven aanhouden die anderen er allang tussenuit hadden gehaald. Wij niet. Voor ons is de hobby meer dan de vluchten. Wij komen op het hok en worden welkom geheten door onze vriendjes en vriendinnetjes. En dat maakt soms een hele donkere dag heel erg mooi. 😉