In de duivenwereld bij vrijwel iedereen wel bekend. De blauwe stofjas. Zeker de vroegere generatie stapt er elke dag mee op het hok en ik, als 39-jarige, ben ermee opgegroeid in de duivensport.

Zelf hangt er bij ons geen stofjas klaar om het hok op te gaan, maar het is eigenlijk wel een stukje duivensport wat niet weg te denken is. De stofjas, de sloffen, het klokje vroeger en tegenwoordig de module.

Eigenlijk is die blauwe stofjas (soms de beige) een onderdeel geworden van het grijze imago wat onze duivensport toch heeft. Zelf merkte ik het toen ik anderhalve week geleden begon op een nieuwe werkplek. “Duivenmelker? Jij? Dat is toch iets voor oude grijze mannetjes?”

Mwah, ik ben nog niet oud en grijs en voor mannetje ben ik toch echt afgekeurd ;-). Maarja, deels klopt het natuurlijk. Ik heb mn lobby meteen ingezet om onze mooie hobby in een mooier, moderner jasje te gieten. Maar die stofjas die krijg ik er niet vanaf. Die zit er omheen, hoe ik mn best ook doe. En ook dan merk ik dat de media onze sport geen goed doet. “1,3 miljoen voor een duif! Dan doe mij ook maar n duif!”

Was t maar zo’n feest ;-).

Op mn 3e werkdag verkocht ik n blauwe stofjas. De beste man was geen duivenmelker, maar mijn gedachten dwaalden wel even af. Niet naar onze collega-melkers in de club (al hebben we een flink aantal stofjas-dragers), maar naar mn eigen vader die wel steevast t hok opgaat in zn blauwe stofjas en naar mn Opa vroeger. Altijd in stofjas.

Misschien is het tijd voor een duivenmelkers-starterspack. Bij aanmelding krijg je de stofjas, met sloffen. Module zelf te regelen. Maar dan wel ook n stofjas in damesmodel. ;-).