Tja, wat kunnen we over deze winter zeggen? Het is potverdorie koud! Maar het is wel de tijd waarin we de duifjes vertroetelen en inmiddels genieten van de tijd waarin we echt kunnen zien wat we op het hok hebben zitten.

Voor ons, wonende binnen de 10km-zone van een vogelgriepbedrijf, betekent het helaas dat we onze duiven niet naar buiten mogen laten en dat is behoorlijk balen. Net voor er vogelgriep gevonden werd, hadden we jonge duiven die voor het eerst naar buiten moesten. En net dan komt er een ophokplicht. Gevolg: Jonge duiven die straks, in het nieuwe seizoen, wederom niet voldoende hebben kunnen rondvliegen en niet voldoende hebben kunnen wennen.

We gaan het meemaken en we gaan ons best doen om, zodra ze weer naar buiten mogen ze alsnog zo goed mogelijk op te leren en hopelijk brengt seizoen 2023 ons iets meer en betere resultaten dan de afgelopen jaren.

Wat keken we uit naar Bergerac. Eigenlijk klopte alles. De duiven waren in vorm, ze hadden een stand, het weer was prima. Ze hadden een goede structuur gehad de weken ervoor en een prima training dus eigenlijk kon er, in theorie, helemaal niks misgaan.

Maar het was een verschrikkelijk lange dag die ons op zaterdag zelf alleen de 627 thuis gaf. (En die ik natuurlijk ALWEER verkeerd had ingeschat)
En toen begon het afschuwelijke wachten. Het wachten op misschien wel helemaal niks, zeker toen er in de media de berichten verschenen dat de duiven van Narbonne (Uit datzelfde weekend) massaal waren weggebleven en in onweer terecht waren gekomen. Tja, dan kunnen wij zelf dat rekensommetje ook wel maken dat die van ons daar ook in terecht zijn gekomen en dan is het orientatievermogen compleet verstoord.

Woensdagochtend zei ik tegen Erik dat het nu wel tijd werd dat er een thuis kwam, want het duurde nu wel erg lang.. En ’s middags zat daar ineens mijn vriendje Krullie op de klep! Pootjes, buik en staart helemaal onder de olie, maar hij was thuis! Dus na een goed bad kon ie lekker kroelen met zn meisje. Krullie was thuis!

Tja.. toen moest alleen nog Tyson. En eerlijk is eerlijk, naarmate de dagen verstreken hadden we de hoop wel opgegeven. Zijn duivin van het hok gezet en eigenlijk wel geaccepteerd dat Tyson niet meer thuis zou komen… Hoe rot dat ook is.

Je verzint het niet, maar afgelopen woensdag zat ineens Tyson op het dak! Op een van de heetste dagen van het jaar! Tyson was niet afgevlogen, dus is ergens opgevangen geweest. (Heel erg bedankt!!) Hij zit nu weer tussen de doffers en is weer helemaal fit.

Het duurde ff voor mn mannen weer thuis waren, maar ik ben blij dat ze, op karakter, alle drie naar huis zijn gekomen. Waarom ze niet op de dag zelf thuis zijn gekomen is oprecht koffiedik kijken. Ik weet het niet. Komend seizoen is het een kwestie van alles opnieuw  bekijken. Van het hok, de dieren tot ons eigen aandeel. Uiteindelijk ligt het aan alle stappen, zit er ergens iets niet goed, dan kunnen de duiven niet presteren.

Het seizoen is klaar. De duifjes mogen rusten en lekker rond het hok vliegen. De rui mag zn intrede gaan doen (En dat zal wel lukken als t weer zo blijf omslaan van warm naar koud)

Voor ons, Erik en mij, is het tijd voor het veilingseizoen en gaan we langzaam beginnen met de start/opening van Doevepeet weer. Zien we jullie daar weer?

Exact 10 vluchten hebben we gespeeld dit jaar. Waren dat er genoeg? We hebben geen idee. Zaterdag zullen we het weten. Mijn eerste gevoel zegt dat het er te weinig waren, want hoeveel kilometers kunnen ze nu gemaakt hebben met 10 vluchten. Aan de andere kant, het is nu niet zo dat we ze op Tessenderlo en Duffel hebben gespeeld. We speelden al Bordeaux, Issoudun etc.
En gisteren korfden we ze in op Bergerac. De laatste overnachtvlucht van dit jaar. Nog geen enkel jaar lukte het ons om deze vlucht te halen zonder dat ze al volledig in de rui waren. Nog geen enkel seizoen waren ze dit jaar niet al hun volledige vorm kwijt.

En toch, gek genoeg, ondanks de vorm. Ondanks dat ze zo goed vlogen elke ochtend om 6 uur. We hebben nog geen platte prijs gevlogen dit jaar. Daarom gooiden we na Bordeaux alles om, gaven ze een duivin en hoped for the best. Dan maar op nest spelen en zien wat dat brengt. De vorm is er, de pit is er, de energie is er. Nu hopen dat ze zaterdag dan toch een keer binnen de prijzen komen. Dat we de laatste vlucht mogen laten zien dat we wel nog meetellen. Eindelijk een beetje waardering voor het werk van elke ochtend. (Al ben ik persoonlijk ook al heel erg blij als ik ze zaterdagavond gewoon weer alledrie op het hok heb zitten.

De 627, een doffer van Kluinhaar, gekoppeld aan onze Jolene. 3e Getekende. 

Mijn Krullie, zoon van Gerrit en Doede. Gekoppeld aan (niemand verklappen) Doede. Kijk m trots op zn nest liggen!               2e Getekende

Tyson, onze vechtersbaas die mn handen eraf wilde bijten toen ik in de buurt kwam. Ymke’s duif. Komt van het hok van Jan Rehwinkel. Tyson is gekoppeld aan een zusje van Krullie, dochter van Gerrit.          1e Getekende

Beste verzorger van de kras duivin NL18-665,

Wij willen u danken voor de goede verzorging van onze duivin de afgelopen 10 maanden. Ze keerde 21 maart 2022 weer terug op haar eigen hok na een afwezigheid sinds 22 mei 2021, vlucht Issoudun.
Ze maakt het goed, is in goede gezondheid en voelt zich al meteen weer helemaal thuis op haar eigen hok. Alsof ze nooit is weggeweest.

Volgende keer zou een telefoontje naar de eigenaar op zijn plaats zijn. Het telefoonnummer staat niet voor niets op een ring boven de vaste voetring.

Erik en Samantha.

Vandaag stond een Midfond vlucht vanuit Nanteuil op het programma, doch bij het ophalen van de duiven vernamen we dat de losplaats was aangepast naar Sezanne vanwege de weersvoorspellingen. Deze kansen om te kunnen lossen waren in de regio Sezanne net wat beter dan rond Nanteuil.
Voor de afstand maakt het amper verschil, nog geen 1,5 km, dus geen probleem.

Zaterdag was het wachten op de lossing. Lang wachten.. Om 14:15 uur zijn ruim 16000 duiven dan toch gelost in Sezanne met een flinke wind op de staartjes van onze vliegende vriendjes.

Uiteraard houden wij meldingen in de gaten en de eerste meldingen zaten over de 2000 meter per minuut. Dat soort snelheden is dusdanig dat het wachten in de ochtend wel wordt goedgemaakt tijdens de vlucht omdat ze toch al snel een uurtje minder vliegtijd nodig hebben voor 350 km.

De eerste duiven op ons hok kwamen met een snelheid van rond de 1690 m/m. Als je dan ziet dat de snelste over de 2000 m/m zitten denk je al snel dat de prijzen er snel uit zijn en dat we toch weer net achter de prijzen vallen. Op zich niet erg, we hebben marathon duiven dus dat mag, al is het altijd leuk als ze op de uitslag voorkomen.

De eerste op ons hok was de 18-1302546, een duivin die eigenlijk pas vorig jaar is ingespeeld. Niet verkeerd. Nog geen minuut later kwam de tweede al aan, een Ladies League duif van Samantha, de 20-7023627. De derde was wederom een LL duif, de 20-7023622, een rode doffer die tot op heden elke vlucht voorop zat op ons hok.

Uiteindelijk bleek dat deze 3 toch in de uitslag gekomen waren.
3 in de vereniging: 61, 64 en 77 tegen 378 duiven.
3 in afdeling 3: 2994, 3096 en 3577 tegen 16259 duiven.
In de CC hadden we er uiteindelijk 2: 498 en 515 tegen 2366 duiven.
Voor ons een leuk resultaat!

Aan het eind van de dag bleek dat de duiven een toch wel zware vlucht moeten hebben gehad. Vele liefhebbers hadden nog teveel duiven achter. Wij misten er nog 2 van de 8, die zaten beide de volgende ochtend voor 8 uur al op de spoetnik. Goede oefening voor overnachtduiven 🙂
Alles thuis dus.

Larissa had haar Ladies League duifjes helaas buiten de uitslag. Wel weer dezelfde duivin als eerste van haar duifjes. Ook alle 3 zaterdag thuis, dus gezien de omstandigheden prima gedaan voor jaarlingen!

Komend weekend krijgen onze duifjes rust om het weekend erop naar Issoudun en Laon te kunnen. We gaan het zien!

Vandaag dan toch de eerste echte wedvlucht vanuit Isnes, 144 km voor ons.
Wij met 10 duiven mee, onze dochter met 5.
Bij ons op het hok kwam de eerste duif 10 minuten na de eerste melding in onze verenigingsapp. Het was al snel duidelijk welke de hoek om kwam vliegen: De donkere witpen van onze dochter! Met een vluchtduur van 1 uur en 54 minuten behaalde ze uiteindelijk de 74e van 343 duiven in de vereniging en 474 van 2595 duiven in de CC.

De eerste duif, of liever duiven, van ons als combinatie kwamen pas 12 minuten later aanvliegen, wederom de 2 rode broertjes tegelijk. Ver buiten de uitslag en op ruime achterstand van de duivin van onze dochter. De 2e officiële vlucht die ze speelt en een mooie uitslag neerzetten. Heel netjes!

Vanaf deze plaats van harte gefeliciteerd Larissa!
Goed gedaan en stiekem zijn we toch wel trots!

We zijn zeker niet ontevreden over onze eigen duiven, ze volgden elkaar mooi op en zijn allemaal weer thuis. Op naar Chimay volgende week!

Vandaag weer een oefenvlucht vanuit Tienen, 107 km voor ons. Mooi vliegweer, wat lage temperaturen maar dat mag de pret niet drukken, daar kunnen ze prima tegen!

Het resultaat was een heel stuk beter dan de vorige oefenvlucht.

De lossing was om 10:15 uur en de eerste in de vereniging was er na 5 kwartier, bij een echte snelheidsman.
Een kwartier later kwam er heel hoog een duif over. Een paar keer goed fluiten en de duif begon boven het huis rondjes te draaien om vervolgens na 2 minuten als een speer naar beneden te komen. Op hetzelfde moment kwam de tweede duif, zijn nestmaatje bleek na aankomst, achter de bomen vandaan en beiden knalden tegelijk op de klep. Uiteindelijk 107 km in 87 minuten en 2 van de 15 thuis. Nummer 3 kwam 2 minuten later en dat was er weer 1 van onze dochter. Deze was voor de 3e keer van 4 vluchten voor haar de eerste. Als deze het zo blijft komen krijgen wij het nog moeilijk op eigen erf ; )

Uiteindelijk waren er om 14:00 uur 14 van de 15 thuis. Er ontbrak er 1 van onze dochter. Deze zat vanmorgen om 8.45 op de klep dus alles weer thuis.

Komende zondag de eerste echte krachtmeting; de eerste wedvlucht vanuit Isnes, 144 Km.
Zoals het er nu naar uit ziet gaan ze alle 15 weer mee. De concurrentie wordt wel groter, binnen de vereniging zullen er veel meer duiven meegaan dan met de oefenvluchten van afgelopen weken.

Voor ons telt dat ze goed naar huis komen. De uitslag halen is leuk maar elkaar goed opvolgen en allemaal thuis komen is belangrijker 🙂