Wat keken we uit naar Bergerac. Eigenlijk klopte alles. De duiven waren in vorm, ze hadden een stand, het weer was prima. Ze hadden een goede structuur gehad de weken ervoor en een prima training dus eigenlijk kon er, in theorie, helemaal niks misgaan.

Maar het was een verschrikkelijk lange dag die ons op zaterdag zelf alleen de 627 thuis gaf. (En die ik natuurlijk ALWEER verkeerd had ingeschat)
En toen begon het afschuwelijke wachten. Het wachten op misschien wel helemaal niks, zeker toen er in de media de berichten verschenen dat de duiven van Narbonne (Uit datzelfde weekend) massaal waren weggebleven en in onweer terecht waren gekomen. Tja, dan kunnen wij zelf dat rekensommetje ook wel maken dat die van ons daar ook in terecht zijn gekomen en dan is het orientatievermogen compleet verstoord.

Woensdagochtend zei ik tegen Erik dat het nu wel tijd werd dat er een thuis kwam, want het duurde nu wel erg lang.. En ’s middags zat daar ineens mijn vriendje Krullie op de klep! Pootjes, buik en staart helemaal onder de olie, maar hij was thuis! Dus na een goed bad kon ie lekker kroelen met zn meisje. Krullie was thuis!

Tja.. toen moest alleen nog Tyson. En eerlijk is eerlijk, naarmate de dagen verstreken hadden we de hoop wel opgegeven. Zijn duivin van het hok gezet en eigenlijk wel geaccepteerd dat Tyson niet meer thuis zou komen… Hoe rot dat ook is.

Je verzint het niet, maar afgelopen woensdag zat ineens Tyson op het dak! Op een van de heetste dagen van het jaar! Tyson was niet afgevlogen, dus is ergens opgevangen geweest. (Heel erg bedankt!!) Hij zit nu weer tussen de doffers en is weer helemaal fit.

Het duurde ff voor mn mannen weer thuis waren, maar ik ben blij dat ze, op karakter, alle drie naar huis zijn gekomen. Waarom ze niet op de dag zelf thuis zijn gekomen is oprecht koffiedik kijken. Ik weet het niet. Komend seizoen is het een kwestie van alles opnieuw  bekijken. Van het hok, de dieren tot ons eigen aandeel. Uiteindelijk ligt het aan alle stappen, zit er ergens iets niet goed, dan kunnen de duiven niet presteren.

Het seizoen is klaar. De duifjes mogen rusten en lekker rond het hok vliegen. De rui mag zn intrede gaan doen (En dat zal wel lukken als t weer zo blijf omslaan van warm naar koud)

Voor ons, Erik en mij, is het tijd voor het veilingseizoen en gaan we langzaam beginnen met de start/opening van Doevepeet weer. Zien we jullie daar weer?