Na een dag uitstel wegens slecht weer op zaterdag een hele mooie zondag vlucht vanuit Chimay, een 200 km voor ons. Nog niet onze afstand maar we hebben vertrouwen in de 8 duifjes die meegaan.
De voorbereiding gaat voor het eerst in een paar jaar weer de goede kant op, de duiven die we nog hebben zijn fit, staan er goed op en hebben er zin in. En, nog belangrijker, WIJ hebben er weer lol aan!

Onze eerste duif was voor ons de grote verrassing, een duivin uit 2019 die we zeker niet als eerste hadden verwacht, de 19-001. Voor een fond duif op 25 minuten na de eerste in de vereniging, een rasechte snelheidsspeler. Vervolgens volgden ze 8 duifjes zich goed op zodat we na 45 minuten de kleppen weer konden sluiten. Een raar gevoel, 1 uur en 15 minuten na de winnaar alles thuis hebben. Dat zijn we niet gewend.
Na afslaan en het maken van de uitslag in de vereniging blijkt zij de 109e van 338 duiven te zijn, zowaar een prijsje! Dit geeft de burger moed!
We gaan ervoor om dit door te zetten zodat deze 8 straks klaar zijn voor de lange afstanden!

15 April 2023, de opening van het vluchtseizoen 2023. We zagen er nogal tegenop, want het africhten ging dit jaar niet bepaald van een leien dakje dus de twijfel was er wel om ze mee te zetten. Maarja, het besef ook dat als we nu niet zouden starten we meteen met 5-0 achter zouden staan voor de rest van het seizoen.
Dus, met toch iets lood in de schoenen de duiven in de mand gezet en eigenlijk viel het ons best mee. We hielden er rekening mee dat de onervaren duiven niet thuis zouden komen en helaas hadden we gelijk. De duiven die we in 2021 en 2022 gewoon niet goed hebben voorbereid zijn inderdaad niet thuis, maar de ervaren duiven zijn gewoon netjes thuis, hebben elkaar goed opgevolgd en dat betekent dus ook dat we met iets meer vertrouwen de start maken voor dit vliegseizoen.
Ze zijn niet allemaal weg gelukkig en we verwachten ook wel dat er nog thuiskomen, danwel gemeld worden. Maar gisteren waren ze er in ieder geval niet.
Nu vol goede moed door en vooral zorgen dat we de jonge duiven van dit jaar WEL goed voorbereiden zodat we dit jaar wel goed doorkomen. Feit is en blijft dat, hoe goed de duiven ook zijn. Ze zonder de goede voorbereiding van de baasjes, ze nergens zijn.

Seizoen 2023 staat voor de deur en hoewel het nog koud en fris is, hebben we de 1e jongen al in de kom liggen. Dit jaar niet alles tegelijk, maar slechts 1 koppel. Een koppeling van een vale doffer van het hok van Jan Vorselen uit Thorn (Jan Theelen-soort) en een blauwe duivin van Leo Gommans uit Ysselsteyn (L) (soort Coen Brugman).

Op dit moment lijkt het erop dat het in ieder geval 1 vaal jong is en de ander is óf heel licht blauw of ook vaal. Maarja, wat zegt kleur hè. Vliegen moeten ze!

Alle andere koppels waar we jongen van willen zijn ook gekoppeld gisteren, 10 februari. Dat is spoedig terug te vinden op de site. Hopelijk kunnen we dit jaar een succesvol seizoen tegemoet.

Tja, wat kunnen we over deze winter zeggen? Het is potverdorie koud! Maar het is wel de tijd waarin we de duifjes vertroetelen en inmiddels genieten van de tijd waarin we echt kunnen zien wat we op het hok hebben zitten.

Voor ons, wonende binnen de 10km-zone van een vogelgriepbedrijf, betekent het helaas dat we onze duiven niet naar buiten mogen laten en dat is behoorlijk balen. Net voor er vogelgriep gevonden werd, hadden we jonge duiven die voor het eerst naar buiten moesten. En net dan komt er een ophokplicht. Gevolg: Jonge duiven die straks, in het nieuwe seizoen, wederom niet voldoende hebben kunnen rondvliegen en niet voldoende hebben kunnen wennen.

We gaan het meemaken en we gaan ons best doen om, zodra ze weer naar buiten mogen ze alsnog zo goed mogelijk op te leren en hopelijk brengt seizoen 2023 ons iets meer en betere resultaten dan de afgelopen jaren.

Wat keken we uit naar Bergerac. Eigenlijk klopte alles. De duiven waren in vorm, ze hadden een stand, het weer was prima. Ze hadden een goede structuur gehad de weken ervoor en een prima training dus eigenlijk kon er, in theorie, helemaal niks misgaan.

Maar het was een verschrikkelijk lange dag die ons op zaterdag zelf alleen de 627 thuis gaf. (En die ik natuurlijk ALWEER verkeerd had ingeschat)
En toen begon het afschuwelijke wachten. Het wachten op misschien wel helemaal niks, zeker toen er in de media de berichten verschenen dat de duiven van Narbonne (Uit datzelfde weekend) massaal waren weggebleven en in onweer terecht waren gekomen. Tja, dan kunnen wij zelf dat rekensommetje ook wel maken dat die van ons daar ook in terecht zijn gekomen en dan is het orientatievermogen compleet verstoord.

Woensdagochtend zei ik tegen Erik dat het nu wel tijd werd dat er een thuis kwam, want het duurde nu wel erg lang.. En ’s middags zat daar ineens mijn vriendje Krullie op de klep! Pootjes, buik en staart helemaal onder de olie, maar hij was thuis! Dus na een goed bad kon ie lekker kroelen met zn meisje. Krullie was thuis!

Tja.. toen moest alleen nog Tyson. En eerlijk is eerlijk, naarmate de dagen verstreken hadden we de hoop wel opgegeven. Zijn duivin van het hok gezet en eigenlijk wel geaccepteerd dat Tyson niet meer thuis zou komen… Hoe rot dat ook is.

Je verzint het niet, maar afgelopen woensdag zat ineens Tyson op het dak! Op een van de heetste dagen van het jaar! Tyson was niet afgevlogen, dus is ergens opgevangen geweest. (Heel erg bedankt!!) Hij zit nu weer tussen de doffers en is weer helemaal fit.

Het duurde ff voor mn mannen weer thuis waren, maar ik ben blij dat ze, op karakter, alle drie naar huis zijn gekomen. Waarom ze niet op de dag zelf thuis zijn gekomen is oprecht koffiedik kijken. Ik weet het niet. Komend seizoen is het een kwestie van alles opnieuw  bekijken. Van het hok, de dieren tot ons eigen aandeel. Uiteindelijk ligt het aan alle stappen, zit er ergens iets niet goed, dan kunnen de duiven niet presteren.

Het seizoen is klaar. De duifjes mogen rusten en lekker rond het hok vliegen. De rui mag zn intrede gaan doen (En dat zal wel lukken als t weer zo blijf omslaan van warm naar koud)

Voor ons, Erik en mij, is het tijd voor het veilingseizoen en gaan we langzaam beginnen met de start/opening van Doevepeet weer. Zien we jullie daar weer?

Exact 10 vluchten hebben we gespeeld dit jaar. Waren dat er genoeg? We hebben geen idee. Zaterdag zullen we het weten. Mijn eerste gevoel zegt dat het er te weinig waren, want hoeveel kilometers kunnen ze nu gemaakt hebben met 10 vluchten. Aan de andere kant, het is nu niet zo dat we ze op Tessenderlo en Duffel hebben gespeeld. We speelden al Bordeaux, Issoudun etc.
En gisteren korfden we ze in op Bergerac. De laatste overnachtvlucht van dit jaar. Nog geen enkel jaar lukte het ons om deze vlucht te halen zonder dat ze al volledig in de rui waren. Nog geen enkel seizoen waren ze dit jaar niet al hun volledige vorm kwijt.

En toch, gek genoeg, ondanks de vorm. Ondanks dat ze zo goed vlogen elke ochtend om 6 uur. We hebben nog geen platte prijs gevlogen dit jaar. Daarom gooiden we na Bordeaux alles om, gaven ze een duivin en hoped for the best. Dan maar op nest spelen en zien wat dat brengt. De vorm is er, de pit is er, de energie is er. Nu hopen dat ze zaterdag dan toch een keer binnen de prijzen komen. Dat we de laatste vlucht mogen laten zien dat we wel nog meetellen. Eindelijk een beetje waardering voor het werk van elke ochtend. (Al ben ik persoonlijk ook al heel erg blij als ik ze zaterdagavond gewoon weer alledrie op het hok heb zitten.

De 627, een doffer van Kluinhaar, gekoppeld aan onze Jolene. 3e Getekende. 

Mijn Krullie, zoon van Gerrit en Doede. Gekoppeld aan (niemand verklappen) Doede. Kijk m trots op zn nest liggen!               2e Getekende

Tyson, onze vechtersbaas die mn handen eraf wilde bijten toen ik in de buurt kwam. Ymke’s duif. Komt van het hok van Jan Rehwinkel. Tyson is gekoppeld aan een zusje van Krullie, dochter van Gerrit.          1e Getekende

Beste verzorger van de kras duivin NL18-665,

Wij willen u danken voor de goede verzorging van onze duivin de afgelopen 10 maanden. Ze keerde 21 maart 2022 weer terug op haar eigen hok na een afwezigheid sinds 22 mei 2021, vlucht Issoudun.
Ze maakt het goed, is in goede gezondheid en voelt zich al meteen weer helemaal thuis op haar eigen hok. Alsof ze nooit is weggeweest.

Volgende keer zou een telefoontje naar de eigenaar op zijn plaats zijn. Het telefoonnummer staat niet voor niets op een ring boven de vaste voetring.

Erik en Samantha.