2023 is voorbij. Het was een jaar waarin we leerden van en over onze duiven. Waarin we leerden wat we anders en beter konden doen. Leerden wat we eigenlijk gewoon goed deden en ook leerden wat we leuk vonden en wat eigenlijk gewoon niet.

Het was een jaar waarin we verliezen leden, waarin we prijsjes vlogen, waarin we meer ontdekten over welke vluchten wel en niet bij ons pasten en welke richting we nu eigenlijk op willen met de duiven.

Het jaar waarin we, misschien dat toch, eindelijk door hebben wat er goed is aan het hok en wat we dus moesten veranderen en heel misschien wordt 2024 dan toch een beter jaar?

We hebben nog veel te leren, maar strikt genomen spelen Erik en ik ook pas samen sinds 2016. Ik zit dan wel al sinds 1997 in de duivenwereld, maar altijd naast iemand. De ervaring die ik meeneem is mooi, maar het is toch wel ff anders als je het zelf ten uitvoer moet brengen.

2023 was trouwens ook het waarin we echt wel duiven zijn kwijtgeraakt die ons meer dierbaar waren dan anderen. De 627, Gekke Bontje, Tyson en vooral onze Oma. De 1e 3 raakten verloren van een vlucht, dan loop je natuurlijk altijd wel een risico, maar Oma bleef weg van het hok en dat doet toch nog veel meer verdriet. Oma was onze huisduif. Onze knuffelduif. Ze was er altijd. En nu is ze weg. 2023 was wat dat betreft geen fijn jaar.